Nefretimin Altında Yatan Acziyet

Ah gene bi sükunet gene nefret

Gülmek ile arasındaki halim sövmek

Gene yalnız gene üzgün bi nefer

Kalmadı ayanımda bi fer

Ah olabilsem o selin üzerinde

Üstünde bi çöp, üstümde neş'e

Geliyor arada hissi bana

Sövmek ona, buna, şuna

Tut hele yut öfkeni, bekle

Oturur zararla kalkan nefretle

Gene yalnız gene bu sefer

Gene mahzun gene üzgün bu beşer 

Bıkmaz mı ki övmekten öte

Bulamaz mı başka laf bu teke 

Bendeki altın nah işte yüz bin ayar

Kuyumcu olmak gerekmez buna gülmek için o kadar

Övün övün doymayıverdi bu nefs

Almadı bana tek pare bi kesf

Ama şahsım anlayasın yetmez

Hoştur ama öfken ile bitmez

Kalkmadıkça elin neme lazım

Diri leş söyleyesin neye lazım

Azmin ile yoğrulan bir hamura

Batmış üstün batıp çıkmış çamura

Üstü başı toz olmuş mücahidin nefesi

Hayat vere kafesteki güvercinin hevesi

Yürü bedbin yürüyesin ha gayret

Gözyaşını silesin bi zahmet

Bak  daha ne akacak sular geçecek kabar

Gönlüm böyle bir ben sanar

Gün gelir Ahmet ölür

Gün gelir Ahmet doğar

-Bedbin